Haar zicht was altijd perfect. Het viel Nel van Meurs dus meteen op toen ze plotseling minder ging zien. “We zaten in de auto op vakantie en opeens was ik niet meer de eerste die de verkeersborden kon lezen.” De oorzaak: een kwaadaardig melanoom. Maar dat wist Nel op dat moment nog niet.

“Toen we terugkwamen stuurde de huisarts me door naar een oogkliniek. De uiteindelijke verklaring daar was dat het aan mijn leeftijd lag. Als ik per se wilde, mocht ik een bril aanschaffen. Via vrienden kwam ik terecht bij Henk van ‘t Hof, opticien bij Specsavers in Delft. Hij onderzocht mijn oog en adviseerde me op grond van zijn bevindingen voor een second opinion naar het oogziekenhuis in Rotterdam te gaan. Ik heb hem altijd beschouwd als mijn redder in nood, van mijn oog en daardoor misschien ook wel van mijn leven.”

“In het oogziekenhuis zag men een duidelijke bolling in mijn oog. Het bleek een atypisch melanoom te zijn. Hiervoor was op dat moment alleen in Zwitserland een specifieke behandeling mogelijk om het zicht in het oog zoveel mogelijk te behouden. Het zicht verdween toch langzamerhand, maar ik behield mijn oog. Na een jaar of 10 is alsnog besloten om het behandelde oog te verwijderen. Ik zag er inmiddels niets meer mee en het verdere behoud ging gepaard met veel complicaties. Hieraan wennen viel mee, al heb ik nog steeds moeite met het inschatten van afstand of diepte. Vooral met autorijden.”

“De kwaliteit van de oogprothese is voortreffelijk. Zelfs iemand die ervan weet kan niet altijd zeggen welk oog het goede is. Zoals mijn kleindochter! Die vroeg eens waarom ik maar één oog opmaak. Dat ooglid ziet paarsblauw van alle behandelingen. Daar moest ik erg om lachen! Ik kan er zelf ook wel grappen over maken. In de trant van: ik knijp wel een oogje toe of daar ga ik me niet op blindstaren. Moet kunnen, toch?”