Mensen met diabetes hebben een verhoogd risico op oogziektes. Frederike zag altijd perfect en heeft diabetes nooit als grote beperking ervaren. Maar extra opletten deed ze wel. Dat bleek uiteindelijk ook nodig.

“Op mijn derde werd ik gediagnosticeerd met diabetes. Sindsdien krijg ik extra oogcontroles. En maar goed ook, want op mijn 22e zag de oogarts dat de bloedvaatjes in mijn oog beschadigd waren; het eerste signaal van retinopathie. Die vaatjes krijgen geen zuurstof en sterven af. Mijn ogen maken wel nieuwe bloedvaatjes aan, maar die zijn minder goed. Op een gegeven moment gaan de nieuwe vaatjes lekken. Daarom kreeg ik vlekken in mijn zichtveld. Die zag ik ontstaan, het kon van het ene op het andere moment opeens gebeuren. Je zicht gaat dan acuut achteruit en ik wist nooit hoe ik zou zien in de loop van een week.”

“Door de bloedingen moest mijn oogvocht vervangen worden. Ook kreeg ik laserbehandelingen om de bloedvaatjes dicht te schroeien. Maar dat laseren heeft natuurlijk bijwerkingen: ik ontwikkelde staar en mijn lens moest worden vervangen. Op een gegeven moment begon mijn netvlies los te laten en ik mocht niet meer bukken of tillen. Ik draag nu een bril en ik heb geen nachtzicht meer. ’s Nachts autorijden is voor mij helemaal uitgesloten. Ik mis een paar stukken van mijn gezichtsveld, met name onderin. Daardoor heeft onze kat het wel eens moeten ontgelden en mis ik af en toe een stoepje.”

“Ik kan nog zien, gelukkig. En mijn ogen zijn nu al dertien jaar stabiel. Dat is dankzij alle controles en omdat ik voortdurend goed oplet. Was dat niet gebeurd dan was ik nu blind, zo simpel is het. Sommige mensen met diabetes hebben minder geluk, die verliezen hun zicht ondanks alle behandelingen. Anderen, zoals mijn vader, zien prima. Iedereen die deze ziekte heeft, mag wat mij betreft geen enkele controle overslaan. Zodra je iets merkt weet je dat het te laat is. Als je dat kunt voorkomen is een routinebezoek aan de oogarts al goud waard.”